Bad Company

Het is 1980. Sadatomo zit op een middelbare school in een klein plaatsje. Zijn ouders bemoeien zich nauwelijks met hem. De strenge leraar Kobayashi heeft in het klaslokaal een ‘menselijkheidsindex’ opgehangen, onderverdeeld in de categorieën ‘delinquenten’, ‘tuig’ en ‘mensen’. In elke categorie hangen naamkaartjes van leerlingen. Op een dag komt Kobayashi erachter dat Sadatomo en zijn vriendjes in een winkel voor de lol wat spullen hebben gejat. Hun vaders worden ingelicht en voor straf moeten de kinderen een ‘zelfkritisch’ essay van maar liefst dertig kantjes schrijven. Voor het eerst wordt Sadatomo door zijn vader geslagen. Geschokt schrijft hij een stuk, getiteld ‘Ik ben een ui’, waar de leraar een begin van menselijkheid in meent te zien. Dat is het begin van een verwarrende situatie waarin leugens, waarheid, oprechte zelfkritiek en opportunistisch gedraai ook voor de jongens zelf nauwelijks meer van elkaar te onderscheiden zijn.Furumaya weet alledaagse taferelen te kantelen in vervreemdende scènes waarin het gewicht van de psychologische onderdrukking voelbaar wordt gemaakt. Juist op de momenten dat er eigenlijk niets gebeurt, blijkt Furumaya’s grote observatievermogen en toont hij een groot inzicht in de psyche van de kinderen.