Tabu

Lamartine Babo. Hij was een hoogst verfijnde componist, geworteld in de samba-traditie, maar het meest bekend van de grootste carnavalhits aller tijden. Oswald De Andrade. Hij bracht een revolutie teweeg in de Braziliaanse literatuur en leidde in de jaren twintig hij het roemruchte tijdschrift Semana de arte moderna in Sao Paulo. Zijn bijtende kritische blik op de homobrasiliensis culmineerde in het epische Macunaima, het meest invloedrijke boek in die tijd en nog altijd beschouwd als een keerpunt in de Latijns-Amerikaanse literatuur. Joao Do Rio. Een productief journalist wiens kronieken van het Rio van de vorige eeuwwisseling veel schade aanrichtten bij politici en andere beroemdheden. Hij was het ‘weergaloze archetype van die duistere tijden: mulat, dik en homoseksueel (sic)’. Júlio Bressane’s eerste grote verbeelding van het leven van een populaire componist – Lamartine Babo – gaf hem de mogelijkheid een denkbeeldige ontmoeting tussen drie bovengenoemde genieën te ensceneren. Deze ‘wat als’-film geeft Bressane voldoende stof voor, in zijn eigen woorden, ‘een verzameling erudiete en populaire elementen en tekens, die later door Oswald in zijn geschriften zouden worden geformuleerd, en door Lamartine in zijn liedjes: tekens van de Braziliaanse, tropische en kannibalistische cultuur.’ Lamartine wordt gespeeld door Caetano Veloso, misschien wel de grootste songwriter van het twintigste- eeuwse Brazilië; Oswald door Colé, een geweldige maar ondergewaardeerde komiek, een ontdekking van Alberto de Cavalcanti; en de duivelse Joao door José Lewgoy, de meest gevierde karakterspeler van Brazilië.