South Park: Bigger, Longer and Uncut

South Park, Colorado, land van middelbare-schoolmoorden en Middeleeuwse antihomo-wetten. Inzoom op ons 'rustige kleine redneck-stadje in de bergen', waar derdeklassers Kyle, Cartman, Kenny en Stan de bioscoop insluipen om de Canadese komedie Asses of Fire voor boven de achttien te zien. De volgende dag op school herhalen ze vreugdevol de titelsong uit de film, 'Uncle Fucka', en al snel vuilbekt elk kind uit het stadje mee: 'Je kan m'n reet in!' (die is voor de leraar). De moeders in South Park en de Amerikaanse regering verklaren het ondeugende Canada de oorlog. Satan (in een sentimentele bui) en de oversekste Sadam Hussein, verenigd in huwelijk en hel, denken dat het armageddon eindelijk plaatsvindt... Deze verbluffende film, volgestouwd met grappen, inzichten en dubbelzinnigheden in 'het tempo van een hellevleermuis', zoals een commentator het noemde, is nu al een mijlpaal. Een mijlpaal in de geschiedenis van de animatiefilm (minimalistisch vormgegeven met maximale informatieoverdracht), de geschiedenis van de musical (viezer én meeslepender dan welke Disney-musical ook) en de geschiedenis van de sociale polemiek: het is een bijtend commentaar op censuur, ouderbegeleiding, politieke correctheid en de media, terwijl de film zelf een hoofdrol speelt in dit soort verhandelingen. Trey Parker en Matt Stone, de makers van deze brave new world, hebben zich verzekerd van een plaats in de hemel (of de hel?) van de radicale popcultuur. (A.H.)