Otomo

In een onpretentieuze stijl geeft Frieder Schlaich een overtuigende beschrijving van de dagelijkse situatie van asielzoekers, die voortdurend worden omgeven door spanning, onzekerheid en geïnstitutionaliseerd racisme. Tegelijkertijd is de film een begrijpend portret van de politiemensen die het vuile werk moeten doen. Een bericht in de Stuttgarter Zeitung van 8 augustus 1989: een West-Afrikaanse asielzoeker raakt in paniek als hij tijdens de kaartcontrole in de tram betrapt wordt op zwartrijden. Hij vlucht en doodt twee politieagenten, verwondt drie anderen en wordt daarbij zelf neergeschoten. Het bericht deed de hele stad in woede ontsteken. De boulevardpers speculeerde er lustig op los, maar de omstandigheden rond het gebeuren waren volstrekt onduidelijk. Omdat er over het leven van Frederic Otomo niets bekend is, is Otomo grotendeels fictief. Schlaich heeft in zijn film geprobeerd om te achterhalen wat iemand ertoe heeft kunnen brengen zo’n bloedbad aan te richten. Door gesprekken met collega’s en familie kwam hij meer over de twee vermoorde agenten te weten. De film wisselt tussen het perspectief van de agenten en dat van Otomo, wiens levensverhaal dat van talloze asielzoekers representeert: op zoek naar een beter leven dat in het Westen zelden gevonden wordt. Zonder de dader als slachtoffer af te schilderen is Otome zowel een emotioneel verslag van de laatste uren van zijn leven, als een nuchtere beschrijving van het moderne Duitsland.