O anjo nasceu

O anjo nasceu was de film waardoor Júlio Bressane omhoog schoot als een van de meest inventieve 'auteurs' van de Braziliaanse cinema. Gemaakt in 1969, gelijk met Matou a família e foi ao cinema, overschrijdt de film, als een soort voorbode, de destijds heersende beeld- en genreconventies. Het fragmentarische verhaal volgt het wanhopige pad van twee vandalen (de een zwart, de ander blank, in deze zwart-witfilm) en hun ongemotiveerde misdaden. Brokstukken van afgebroken handelingen verschijnen in een diëgetische leegte. De film vestigt de aandacht op de versnippering van zijn eigen filmtaal en bevestigt steeds opnieuw zijn anti-illusionistisch doorbreken van conventies. De uitgerekte lengte van de shots - met asynchroon geluid als contrapunt - vragen om een andere ervaring van de notie tijd. Het schijnbaar 'oneindige' eindshot van een lege weg (dat eindigt in een zoom op het ondoorgrondelijke wegoppervlak) - als was het betoverd door de 'baiao' (blues) van country-zanger Luis Gonzaga - spot met de zo vaak herhaalde en teleologische allegorie van 'de weg' in de films van de Cinema Novo. De dubbelzinnige zoom versterkt dat effect nog eens: de film eindigt op het materiaal van het filmbeeld en benadrukt zo ons beperkte perspectief en gebrek aan scherpte. (Carlos Adriano)