Juha

Dat Aki Kaurismäki ertoe gekomen is een stomme film te maken die rechtstreeks teruggaat naar de begintijd van de cinema, mag eigenlijk geen verbazing wekken. Kaurismäki is altijd al een filmmaker geweest die wars is van franje en uiterlijk vertoon, en die zich concentreert op de essentie van wat hij te vertellen heeft. Omdat hij buitengewoon spaarzaam en zorgvuldig is in zijn keuze van filmische middelen, is er niets in zijn films dat overbodig is. Bovendien werd er in zijn films al zelden te veel gesproken. De beperkingen van de zwijgende cinema leveren bij Kaurismaki dan ook eerder een meerwaarde op. Juha, gebaseerd op een klassieke Finse novelle uit 1911, is een film zonder dialoog en zonder kleur. Het is een tamelijk eenvoudig verhaal over een driehoeksverhouding tussen twee mannen en een vrouw. Juha en zijn vrouw Marja runnen hun boerderij in een bijna paradijselijke omgeving. Ze leiden een eenvoudig, ongecompliceerd leven tussen hun schapen. Tot de komst van een vreemdeling hun rustige bestaan verstoort. Marja wordt verliefd op de man en besluit met hem naar de stad te vertrekken, Juha in zijn eentje achterlatend op de boerderij. Maar het leven met haar minnaar loopt uit op een tragedie. Kaurismäki exploiteert alle conventies uit de stomme film, inclusief tekstbordjes en expressieve acteerstijl. In een mengeling van ironie en drama tekent zich het droeve lot van zijn personages af.