El armario

Met weinig middelen, maar met een krachtige zwart- witfotografie, brutale improvisaties en veel gevoel voor de schoonheid van verval, maakte Gustavo Corrado zijn eerste film als een sociaal-surrealistisch manifest. Een oudere, moedeloze en werkloze man wordt uit het smoezelige pension gezet waarin hij al jaren woonde. Met het enige dat hij bezit, een grote kast uit grootmoeders tijd, verhuist hij naar een verlaten fabrieksterrein. De klerenkast wordt zijn ultieme onderkomen. Hij sluit zichzelf op in zijn kast met het voornemen om ter plekke te sterven. Een jonge vrouw, zelf ook dakloos, vindt hem net op tijd. Ze trekt bij hem in om hem gezelschap te houden. Zolang als het duurt wonen ze in een klein paradijs. Intussen voltrekt zich in hun directe omgeving het lot van honderden arbeiders die hun baan kwijt zijn omdat de fabriek haar deuren moet sluiten. De oude man en het jonge meisje hebben het zo slecht nog niet in hun oude kast. Totdat een tragisch en onverwacht voorval hun wegen scheidt. Gustavo Corrado maakte met El armario (de kast) een opmerkelijke debuutfilm, waarin absurdisme wordt gecombineerd met levenspijn. Hij kijkt op vertederende wijze naar een vriendschap tussen twee mensen uit verschillende generaties, maar wel met een gemeenschappelijke status. De twee verschoppelingen creëren een autonome zone in een ruimte niet groter dan een kast. Hun woongedrag wekt verbazing en bewondering, maar ook agressie.