De grote vakantie

In oktober 1998 belde Johan van der Keuken vanuit Parijs de radioloog in het Utrechtse Academisch Ziekenhuis en kreeg te horen hij nog maar een paar jaar te leven heeft. Prostaatkankercellen hadden zich door zijn lichaam verspreid. Van der Keuken reisde jarenlang de wereld rond, samen met zijn vrouw Noshka van der Lely. Ze besloten de hem resterende tijd kijkend en luisterend door te brengen. Met kerst vertrokken ze naar Buthan. Naast de Aäton-filmcamera namen ze ook een kleine digitale Panasonic mee – zoals altijd praktische en esthetische overwegingen combinerend. Beide ‘talen’, die van de film en die van video, kwamen samen op 35mm-film. Van der Keuken beschouwde de film die ze gingen maken als een kroniek van zijn eigen kijk op de wereld, urgent geworden door zijn eigen sterfelijkheid. Later in de film – en in zijn leven – nemen de gebeurtenissen een gelukkiger wending, wanneer Johan van der Keuken in de VS een nieuw medicijn vindt waardoor zijn levenskansen drastisch toenemen. De grote vakantie is een soort ‘road-air-movie’ geworden. De beweging van het reizen is ook de beweging van de film, geritmeerd door ontmoetingen met zeer verschillende mensen uit uiteenlopende maatschappijen en culturen. ‘Zij leven tegen de klippen op, met behulp van mooie verhalen die ze zichzelf wijsmaken, tot troost in het gezicht van het niets’, zoals Van der Keuken het in de film verwoordt. Het ‘tegen de klippen op leven’ leidt tot een vitale film, een ode aan het leven op aarde.