Bringing Out the Dead

Frank Pierce (Nicolas Cage) rijdt al twee dagen en drie nachten onafgebroken in zijn ambulance door de straten van New York. Slaap en honger voelt hij allang niet meer. Met luid gillende sirenes raast hij door de nacht, op zoek naar stervenden en gewonden. Als een laatste engel verzet hij zich tegen de verloedering van het stadse leven, maar tot zijn frustratie heeft hij al tijden niemand meer gered. Zijn collega’s die als schimmen naast hem in de ambulance zitten vervolmaken zijn nachtmerrie: de door eten geobsedeerde Larry (John Goodman), de fatalistisch religieuze Marcus (Ving Rhames) en de agressieve Tom Walls (Tom Sizemore). Het zijn stuk voor stuk burn out-gevallen die leven op cafeïne, drank, pillen en gitzwarte humor. Met Scorsese als regisseur en Paul Schrader als scenarioschrijver is het geen toeval dat Bringing Out the Dead overeenkomsten vertoont met Taxi Driver. De nachtelijke straten van New York, bezaaid met junks, hoeren en dronkelappen die elk moment het risico lopen een zinloze dood te sterven, zijn de ijzersterke ambiance voor dit verhaal over een manisch verzet tegen de stedelijke ondergang. Het gefragmenteerde perspectief vanuit de scheurende ambulance laat veel aan de verbeelding over en vormt een – niet alleen in technisch opzicht – briljante visualisering van het innerlijk van de tegen de hel strijdende hoofdpersoon. Op-het-puntje-van-de-stoel-cinema.