Appassionate

Alberto Barbera, de kersverse directeur van het festival van Venetië, stelde een duidelijke daad door de laatste speelfilm van Tonino De Bernardi op te nemen in de competitie van 1999. De Bernardi tekent al sinds zijn debuut in 1967 voor een compromisloos en experimenteel oeuvre dat sommigen zelfs hermetisch noemen. Appassionate is volgens De Bernardi zelf zijn meest directe en toegankelijke film tot nog toe. Hij liet zich inspireren door de klassieke Napolitaanse liederen die hij nog kende uit zijn jeugd. Vrijwel alle dialogen in de film worden door de hoofdrolspelers gezongen. Napels in de jaren twintig: als de film Amore tragico vertoond wordt, identificeert Michele zich dusdanig met het verhaal dat hij zijn ontrouwe eega doodt. Eenmaal op de vlucht raakt hij betrokken bij andere gebeurtenissen in dezelfde stad, maar ditmaal anno 1999. Rosa en haar moeder luisteren naar liederen die een romantische wereld oproepen. Rosa's zuster doodt haar minnaar op de dag dat hij Teresa huwt, maar beide vrouwen - de een in de gevangenis, de ander opgesloten in haar lijden - zien hem opnieuw alsof hij nog steeds leeft. Een prostituee die getuige was van de moord, vindt de kracht om in opstand te komen en doodt een klant voordat ze zichzelf aangeeft. Er verschijnen madonna's en een nieuwe figuur die het verleden en het heden samenbrengt, terwijl alle gebeurtenissen worden opgeluisterd door Napolitaanse liederen.