Abendland

Net als in zijn debuut Verhängnis weet Kelemen in Abendland diep door te dringen in de verloren zielen van zijn personages. Anton, die al jaren samenleeft met Leni, kan zich niet onttrekken aan de dreiging, angst en twijfel waarvan de wereld aan het einde van de twintigste eeuw doordrongen lijkt te zijn. Steeds dieper zakt hij weg in lethargie. Leni gelooft nog in een leven dat niet geregeerd wordt door werk en materialisme. Liefde, vertrouwen en sensualiteit zijn voor haar de tegenhangers van de benauwde wereld rondom haar en de sfeer van doem die Anton om zich heen gesponnen heeft. In de film brengen Anton en Leni onafhankelijk van elkaar de nacht door, wat onvermijdelijk een confrontatie met zichzelf en met hun eenzaamheid tot gevolg heeft. Hun reis door de nacht wordt doorkruist door verschillende ontmoetingen, die hun diepste verlangens en gevoelens aan de oppervlakte brengen. Aan het einde van hun nachtelijke odyssee vinden ze elkaar weer terug, met meer zekerheid en minder illusies. Kelemen hanteert eenzelfde compromisloze filmstijl als in Verhängnis en Frost. Met lange takes en een ongemakkelijke belichting creëert hij een barre, onbehaaglijke sfeer, die het gemoed van zijn personages weerspiegelt. De grote kracht van Abendland is het met visuele middelen oproepen en voelbaar maken van hun innerlijke wereld. Het is een verhaal over liefde, niet als die nog vol illusies is, maar als die op zijn einde loopt en dan pas van wezenlijke betekenis wordt.