La vida es silbar

De achttienjarige Bebe is gelukkig en kan maar niet begrijpen waarom andere mensen dat niet zijn. In La vida es silbar vertelt ze ons de verhalen van drie vrouwen in Havanna aan het einde van deze eeuw, die er niet in geslaagd zijn geluk te vinden. Aan het eind van de film onthult Bebe het geheim van het eeuwige geluk.Pérez’ laatste middellange film, Madagascar werd in 1996 in Rotterdam vertoond. Deze was zwaarmoediger dan La vida es silbar, al is ook deze film niet alleen humoristisch, maar ook triest; geen sitcom maar een ‘sadcom’ met surrealistische trekjes.De filmmaker heeft gekozen voor een soort raamvertelling: in het jaar 2020 geeft hij commentaar op het hedendaagse Havanna. Door middel van een hak-op-de tak montage worden de belevenissen van de drie vrouwen parallel verteld. Pérez: ‘Het einde van de eeuw in Cuba is heel gecompliceerd. Een sociale crisis, verloren illusies, onzekerheid, tegenstellingen…’ Pérez gebruikte dezelfde cameraman als in Madagascar om een gelijksoortige sfeer te bewerkstelligen, maar dan minder koud. Daarnaast liet hij zich inspireren door het visuele universum zoals dat werd gecreëerd in de schilderijen van René Magritte. Zo bevat de film vele komisch-surrealistische beelden, zoals een scène waarin de vertelster Bebe op de bodem van de zee staat, een vis pakt en die aan een haak doet.