Dance of Dust

Twee jaar na zijn poging Dorna te maken, een film die de producent niet vrijgaf en die nog steeds niet voltooid is, maakte Jalili in 1992 Dance of Dust. De jonge eenzame Ilia werkt in een steenbakkerij en voelt zich aangetrokken tot Limua, een jong meisje dat daar met haar moeder als seizoensarbeider is komen werken. Ilia wordt gepijnigd door mysterieus gefluister dat hem naar een ander rijk lokt. Als het begint te regenen, wat het einde van het seizoen markeert, krijgt Ilia van Limua een afdruk van haar hand. Het wordt een relikwie voor hem. Wanneer Limua uiteindelijk moet vertrekken, geeft Ilia zich gefrustreerd en gepijnigd over aan een beeldenstorm; een scène die Jalili nogal in de problemen bracht omdat het religieuze regime er tekenen van godsdienstig verzet in zag.Dance of Dust is Jalili’s meest poëtische film. Hij kent nauwelijks dialoog. Abstracte geluiden en beelden, metaforen en symbolen benadrukken de stille maar intens gevoelde emotie van de twee kinderen – die waarschijnlijk niet eens met elkaar zouden kunnen praten, omdat de acteurs elkaars dialect niet verstonden. Hun zwijgzaam communiceren verbeeldt hun intense eenzaamheid en maakt de kracht voelbaar van het lot dat hen elk moment kan scheiden. Een regendruppel volstaat om hun leven te veranderen. Dance of Dust – ‘De enige film waar ik zelf van hou’ – maakte hevige kritiek los en veroorzaakte vele distributiemoeilijkheden. In 1996 was de film één keer te zien, pas in 1998 werd hij vrijgegeven.