Barrio

In Barrio ligt de dramatiek vooral in de zorgvuldige observaties. Fernando León de Aranoa toont het gewone, dagelijkse leven in een arme wijk aan de rand van Madrid, simpelweg El Barrio (‘de wijk’) genoemd. Dat levert echter geen melodrama of een zwartgallig portret van sociale misstanden op. In een sober realistische stijl beweegt de film langzaam van een warme naar een meer verbeten, sombere en aangrijpende toon: op de weg naar volwassenheid verliest iedereen zijn onschuld. El Barrio is een grauwe wijk, een betonnen labyrint met grote grijze gebouwen. Er zijn geen bomen, de huizen zijn slecht onderhouden of staan leeg. Er heerst werkloosheid, de televisies staan op volle sterkte. Voortdurend raast er verkeer over de snelwegen die de wijk van het centrum scheiden. In deze buurt leven Rai, Manu en Javi. Ze hebben dezelfde dromen als alle andere kinderen, met dat verschil dat ze voor hen onbereikbaar zijn. En dat weten ze. Afgesneden van het paradijs door een snelweg, door een vader die werkloos is en door een inkomen van tweehonderd pesetas. De televisie is hun enige venster op de wereld, een etalage waarin al hun wensen liggen uitgestald, maar waar ze niet bij kunnen komen. Op de bankjes in het betonnen park hangen ze wat rond, praten met elkaar, verdrijven hun verveling. Het zijn geen criminelen in de dop, maar ze zijn wel minder goed uitgerust om weerstand te bieden aan de negatieve krachten die hun omgeving op ze uitoefent.