Violence In the Movies

In eerste instantie wilde ik mijn Cruel Machine programma openen met Violence in the Cinema (Part One), een vroege korte film van George Miller, regisseur van de Mad Max trilogie. Dat filmpje bevat een nep-lezing over geweld op het doek, waarin de spreker herhaaldelijk wordt aangevallen en verminkt in steeds smeriger en meer extreme simulaties van gewelddadige handelingen. Ik vond altijd dat deze kleine film een doeltreffende demonstratie was van de manier waarop film, mits vakkundig gebruikt, kan spelen met het (on)geloof van het publiek. Maar de film schijnt een jeugdzonde te zijn die dokter Miller liever niet meer oprakelt, dus we moeten het zonder hem doen. Ik zal iets op video meenemen (waarschijnlijk uit Japan) als vervanging.
De twee andere film in deze keuze, beide toevallig uit 1994, zijn korte fictiefilms over sado-masochisme. Eric Khoo’s film, waarin een door pijn geobsedeerde jongeman een andere man grijpt, martelt en doodt, is een gewaagde metafoor voor de typisch Singaporese mengeling van autoritair en betuttelend gedrag van de overheid – kortom, een politieke allegorie. Saito Yukie’s film is persoonlijker: een ‘dagboek’ van de relatie tussen een masochistisch meisje en haar sadistische vriendje, dat toevallig door Saito zelf en haar echte vriendje Obitani wordt gespeeld. Of de film gelezen moet worden als een ‘bekentenis’, een psychodrama, een documentaire of de projectie van een wens, laat ik graag open.