Scars

Scars begint met een scène in documentaire stijl waarin een jongeman zich uitkleedt en een grote wond laat zien die hij heeft opgelopen bij een skateboard-ongeluk. De camera komt tot dicht op het dertig centimeter lange litteken en de jongen vertelt het verhaal van zijn bezoek aan het ziekenhuis. Dan zien we hem naakt skateboarden in een klassiek Italiaans renaissance-landschap, waar hij een meisje, ook naakt, ontmoet. In voice-over horen we hun gesprekken over littekens van het verleden. Zo begint een serie tableaus waarin diverse psychologisch-seksuele episodes uit het verleden van de jongen en het meisje ontsluierd worden. De camera dwaalt liefdevol en dromerig over de mooie jonge lichamen, terwijl de dialoog een veeleer documentair karakter heeft.Herbert combineert een formele filmtaal en in zwart-wit gefotografeerde naakten met angstaanjagend precieze, even herkenbare als intieme verhalen over de kwetsbaarheid van jeugdige onschuld. De film beweegt tussen verschillende polen: de naakte lichamen werken soms kuis, soms erotisch, en hun jeugd is soms in conflict met het verleden en het oude Toscaanse landschap, maar er tevens onlosmakelijk mee verbonden. De lichamen van de hoofdrolspelers, dappere vertolkingen van Carter Davis en Alexandra Rosetti, krijgen in het Italiaanse licht een anatomische gratie.Scars is een nieuwe stap in de carrière van Herbert, die naam maakte met de prachtige, onconventionele video’s voor liedjes van stadgenoten R.E.M. als ‘It’s The End of the World As We Know It (And I Feel Fine)’ en ‘Low’.