Marie Baie des Anges

In het inmiddels klassieke decor van de zonovergoten Franse Rivièra, om precies te zijn in La Baie des Anges, ontmoet de vijftienjarige Orso zijn grote liefde, de veertienjarige Marie. Hij is uit de tuchtschool ontsnapt en houdt zich in leven met slimmigheidjes en diefstalletjes. Zij, een Bardot look-alike, is de ‘Lolita van de stranden’: ze gedraagt zich als een volwassene en brengt de hoofden van de Amerikaanse matrozen op hol. De matrozen onderhouden haar en zij geniet van de dagelijkse zwempartijtjes en nachtelijke feestjes. Verder hangt ze wat rond met haar leeftijdsgenootjes. Orso is een van hen, en al even vrijgevochten als zij.
Nergens in Pradals film is er een volwassene in zicht; alle tienerprotagonisten zouden even goed wees kunnen zijn. Uiteraard doen Orso en Marie, ondanks hun jeugdige wereldwijsheid, een tot mislukken gedoemde poging om aan de realiteit te ontsnappen. Maar geliefden kunnen nooit voor eeuwig aan de wereld ontkomen, zoals blijkt wanneer Pradal het doek voor zijn jonge helden laat zakken.
De jonge Franse regisseur werkte vijf jaar aan het realiseren van zijn speelfilmdebuut. Marie Baie des Anges zit vol ideeën. De film staat in de traditie van Godards Pierrot le fou en A bout de souffle en Truffauts Les quatre cents coups, maar is ontegenzeglijk een film van de jaren negentig.