Een zorgvuldig voorbereide en gemaakte documentaire, die veel schokkende beelden over de Amerikaanse performance-kunstenaar Ron Athey bevat, wiens werk vergelijkbaar is met dat van Bob Flanagan (zie The Life and Death of Bob Flanagan). Met een uit freaks bestaand theatergezelschap geeft Athey voorstellingen die het karakter hebben van religieuze riten. Tijdens zijn optredens doorboort hij zijn lichaam tot bloedens toe, steeks grote hoeveelheden injectienaalden in zijn armen en laat voorwerpen in al zijn in- en uitgangen duwen. Een schandaleus onderdeel van de performance Four Scenes in a Harsh Life van de met het HIV-virus besmette Athey is de scène waarin hij een grote zwarte man (Darryl Carlton) gebruikt als levende drukpers. Met een mes snijdt hij figuren in de rug van Carlton die hij, met het bloed als inkt, afdrukt op vellen papier. Die vellen papier hangt hij vervolgens aan een lijn boven het publiek te drogen. Het leverde een aanklacht op van iemand die bang was Aids te krijgen door het van het papier druppelende bloed. De rel leidde tot vragen in het Congress, en dat leidde weer tot een forse bezuiniging op het budget van de National Endowment for the Arts. Sinds die rel heeft Athey nooit meer in het openbaar in de VS opgetreden. Dit vormde een van de motieven voor Saalfield om de film te maken: zo kon het Amerikaanse publiek toch kennis blijven nemen van de opzienbarende optredens van Athey. (GjZ)
