Frost is een film die geen poging doet binnen de parameters van indelingen als fictief, documentair of experimenteel te vallen. Het is een intense reactie op het leven in een bepaalde omgeving, een uitdrukking van wat daar ervaren wordt. Het drama voltrekt zich in real time; we zijn intiem betrokken bij ‘gebeurtenissen’ die heen en weer springen tussen representatie en realiteit, tussen acteren en zijn. Het verhaal van een vrouw en een kind die een verstoorde relatie met de man/vader ontvluchten, is heel eenvoudig. Ze zwerven door een mentaal en fysiek Duits landschap, een landschap vol onveiligheid en duisternis, maar ook vol mogelijkheden. Uiteindelijk gaat het louter om bespiegelingen over tijd, relaties, percepties en menselijke waarden.Wie Fred Kelemens Verhängnis (1994) heeft gezien, een film over de zelfkant van de moderne grote stad, bevolkt door illegalen en prostituées, zal zich ook een beeld kunnen vormen van de existentiële somberheid en de intense melancholie waar Frost van doordrongen is. De bevroren atmosfeer wordt niet alleen bewerkstelligd door de lengte van de film (203 minuten!), maar ook door de lengte van de afzonderlijke shots. Het hyperrealistische acteerwerk veroorzaakt een beklemming die lang zal blijven natrillen. Kelemen beschouwt de vertoning van deze kopie, anders dan de onaffe versie die op het festival van Berlijn werd vertoond, als de echte wereldpremière.
