Films geschreven op het lijf van de hoofdrolspeelster vormen een genre op zich. Mij fascineren ze mateloos. Zeker als de actrice in kwestie niet alleen het lief van de regisseur is, maar bovendien een niet onverdienstelijk actrice blijkt te zijn. Dat is het geval bij Najwa Nimri, de jonge muze bij wie de Spaanse cineast Daniel Calparsoro (Salto al vacio) zijn heil heeft gezocht. Samen maakten ze een film waarin de kracht van de verbeelding en daarmee de essentie van het acteren centraal staat. Najwa Nimri is de spil van het verhaal en de aanleiding voor Calparsoro’s spel met verschillende filmische stijlen. Ze zet een nieuw type vrouw en een nieuw type actrice neer. Zonder haar was de film ondenkbaar: in Pasajes is de actrice de eigenlijke auteur van de film. En is dat niet precies wat je verwacht van een film die het acterende lief van de regisseur op het lijf geschreven wil zijn?Mieke Bernink
