Op het eerste gezicht lijkt de film het gevolg van een uit de hand gelopen grap. Het gegeven is te onwaarschijnlijk om waar te zijn, hetgeen de effectiviteit van deze fake-documentaire aanvankelijk beperkt. Regisseur John O’Brien volgt in zijn film de 72-jarige boer Fred Tuttle. Tuttle is gedeeltelijk invalide, kan zijn belastingen en medische zorg niet meer betalen en dreigt zijn boerderij te verliezen. Zijn oude vader (96) krijgt een lumineus idee: zoon Fred moet in de politiek. Politicus is tenslotte het enige dat je nog kunt worden zonder diploma’s en zonder jong te zijn en bovendien betaalt het uitstekend. Tuttle begint een campagne met hilarische gevolgen. Zijn medeburgers in het kleine plaatsje Turnbridge in Vermont zijn zo gecharmeerd van ‘hun’ Fred, dat zijn campagne nog aanslaat ook.De film doet zich onschuldiger voor dan hij is. De beelden leggen de nadruk op de idyllische omgeving (het Amerika van de schilderijen van Norman Rockwell) en de ongepolijste charme van de provincialen. Ongecompliceerde muziekjes en ironisch commentaar versterken de toon van milde spot. Maar onder die laag van aandoenlijkheid schuilt een geraffineerde en weerbarstige film, die het opneemt voor vergeten burgers als Tuttle. Want mensen in zijn hopeloze maatschappelijke positie zijn legio in de hedendaagse Amerikaanse werkelijkheid, daar laat de film in al zijn zachtaardigheid geen misverstand over bestaan. Er werd trouwens ook niet voor niets echt op Tuttle gestemd. (GjZ)
