Les démons de Jésus

Centraal staat de familie Jacob die in het Nederlands omschreven zou worden als asociaal. De familie zelf zal het een worst wezen hoe ze worden genoemd; ze hebben lak aan alles. Dat geldt in het bijzonder voor Jésus (een formidabele rol van Thierry Fremont). Jésus en zijn broer Néné houden zich onledig met vage criminele klusjes. In café Elvis gedragen ze zich als koele desperado’s, maar thuis schuiven ze zonder morren bij vader en moeder aan tafel. Ze leven voor hun familie en alles daarbuiten is in principe de vijand. Net als de familie Dalton bij Lucky Luke onderhoudt de familie Jacob een vete met een andere familie. De schermutselingen hebben over het algemeen niet meer dan een bloedneus tot gevolg, maar de film is te pittig om het uiteindelijk daarbij te laten. Jésus krijgt iets moois met een meisje van de andere familie en dan gaan de poppen echt dansen. Ver weg in de echte wereld is het mei ’68, maar dat speelt hier geen rol.Geheel conform het milieu is de voertaal een bijtende vorm van argot. De dialogen kunnen wedijveren met de meest swingende one-liners uit Amerikaans noir-films en de stilering van de beelden borduurt op een gelukkige manier voort op die van de betere spaghetti-western. Debuterend filmmaker Bernie Bonvoisin heeft met opmerkelijk zekere hand elementen uit B-films, stripverhalen en popmuziek in zijn film verwerkt. De geluidsband is een lust voor het oor met goed gekozen en effectief verwerkte bijdragen van o.a. Jerry Lee Lewis, Sonny & Cher, Janis Joplin en Aretha Franklin.