Festivals zijn zo gericht op films die vernieuwend zijn, provocerend of exotisch, dat een goed gemaakt, klassiek verteld drama in zo’n context bijna automatisch wordt ondergewaardeerd. Gaat het dan ook nog over gewone mensen met universeel herkenbare emoties, dan kan het bijna niet anders of het is ‘een sentimenteel tv-filmpje.’ Kolya van de 31-jarige Jan Sv+k+rák is in staat door dit soort scepsis heen te breken. Je beseft dat je zit te kijken naar een eminent uitgevoerd staaltje cinema van een soort dat uitgestorven leek. Tsjechische filmers waren ooit fameus om het tragikomisch realisme waarmee ze naar menselijk gedrag konden kijken, maar die optiek leek sinds 1968 verloren gegaan. In Kolya zien we deze benadering echter weer terug in een verhaal over een rokkenjagende musicus die zich anno 1988 door een politieke uitspraak in de nesten heeft gewerkt en dan ook nog wordt opgescheept met de zorg voor een Russisch jongetje dat door zijn moeder in de steek is gelaten. Pieter van Lierop
