Chantal Akerman par Chantal Akerman

Het appartement van Chantal Akerman in Brussel. Eerst komt haar hond op en even later zijzelf. Ze gaat in het ruime kader zitten, steekt een sigaret op en begint te vertellen. ‘Op een dag ontmoette ik Janine Bazin en André S. Labarthe. Ze vroegen of ik niet een deel wilde maken voor hun reeks ‘Cinéastes de Notre Temps’ (Akerman houdt bewust vast aan de oorspronkelijke naam van deze serie). ‘Ik zei: waarom niet? Ik stelde ze een aantal filmmakers voor, maar die bleken allemaal al aan de beurt te zijn geweest. Als een soort provocerende grap stelde ik toen voor: goed, dan moet het maar over mijzelf gaan. Dat vonden ze een goed idee. Toen zei ik tegen mijzelf: als ik een ‘Cinéastes de Notre Temps’ maak over mijzelf als filmmaker van ‘Notre Temps’, dan moet het een soort zelfportret zijn. Een zelfportret waarin ik spreek via fragmenten uit mijn films. Ik vertoon de fragmenten zonder commentaar of context alsof het rushes zijn. Maar daar hadden Janine en André problemen mee. Ze vonden absoluut dat ik zelf iets moest zeggen over mijn films en niet alleen maar het materiaal zou laten spreken. En toen begonnen de problemen’.Akerman schreef een lange boze brief. Een soort pamflet over haar opvattingen over film, filmmaken en filmkijken. Ze leest hem voor en raakt daarbij steeds meer geagiteerd. Het kader vernauwt zich tot een close-up. En dan begint toch het autoportrait zoals ze dat zelf wilde maken. Alleen fragmenten uit een paar van haar films. Een mooie persoonlijke selectie die voor zich spreekt.