Schlaraffenland

Een modern sprookje in sociaal-realistische gedaante. Drie mannen hebben zich broederlijk uit de harde werkelijkheid teruggetrokken op een stuk land dat dienst doet als schroothoop en autosloperij. Orlansky en Willie hebben het fenomeen arbeid eigenlijk uit hun vocabulair geschrapt, maar gaan toch schoorvoetend mee met de droom van Hannes om een gewoon, burgerlijk leven te gaan leiden. Hannes heeft een lange straftijd uitgezeten en wil nu een eigen en eerlijk bedrijfje beginnen. Dan verschijnt Johanna, de zestienjarige dochter van Hannes, op het toneel. Zij heeft een geromantiseerd beeld van haar vader dat het midden houdt tussen Robin Hood en Al Capone. Vol enthousiasme stort ze zich in het vermeende glamoureuze leven van de professionele misdaad. Filmmaker Tissi zegt zelf niet te geloven in gezellige kampvuurtjes te midden van de misère, maar hij gelooft wel in mensen die daarin geloven. Het sentiment mag dan geen vingers warmen, het verwarmt op zijn minst het hart. Hij wilde met zijn film geen beeld geven van een sociaal-realistische klassenstrijd, maar een drama met klassieke figuren. Beckett is voelbaar aanwezig, maar de ironie is lichter van toon. Zoals Diogenes filosofeerde vanuit zijn ton, zo neigen ook de schrootbewoners naar het filosofische, al kramen ze ook gewoon onzin uit. Als alle grote personages hebben de vier ieder een geheim: Hannes onderdrukt het, Johanna zoekt het en in tegenstelling tot Willi is Orlansky het zich niet eens bewust. Daarmee is hij wellicht de ware held van het verhaal.