Der Weg nach Eden

Sobere en nietsontziende documentaire, minder geschikt voor gevoelige kijkers. Robert Adrian Pejo volgt het dagelijkse werk van János Keserü. Keserü werkt als lijkaflegger en patholoog- anatoom bij een ziekenhuis in Boedapest waar vooral oudere, terminale patiënten worden verpleegd. De wet schrijft in Hongarije voor dat van iedere overleden patiënt nauwkeurig de doodsoorzaak moeten worden vastgesteld. Daartoe dienen alle lijken nauwkeurig te worden ontleed, geen lichaamsdeel blijft ononderzocht. Keserü leerde het lijkensnijden (en zagen en boren) van zijn vader. Zijn hele leven heeft hij met de dood gewerkt en vanuit die ervaring heeft hij een eigen visie op de vluchtigheid van het leven ontwikkeld. Hij gaat in op vragen over het hiernamaals en over hoe mensen zich op de dood kunnen voorbereiden. Zijn vakmanschap is vooral indrukwekkend als hij demonstreert hoe hij de aan mootjes gehakte kadavers weer reconstrueert tot een compleet lijk dat tijdens het begrafenisritueel fraai kan worden opgebaard. Pejo en zijn cameraman Wolfgang Lehner filmden de handelingen van Keserü zo zakelijk en didactisch mogelijk - een soort hedendaagse variant op de historische schilderijen van anatomische lessen - maar de beelden die ze op deze manier verzamelden zijn soms heftiger dan in menige splatter movie. Niets is in de hedendaagse cinema gewoner dan een lijk, maar Pejo laat zien dat zo'n gewoon lijk - een écht lijk - toch iets anders is. Zijn film gaat in de eerste plaats over de nabijheid van de dood, maar demonstreert tevens de afwezigheid van de dood (en daarmee het leven) in de cinema.