Parpaillon

Een komische film – zoals volgens Moullet al zijn films komisch zijn – over wielrenners die de befaamde helling van de Parpaillon, een berg in de Franse Alpen, beklimmen. Moullet heeft zich hiervoor gebaseerd op La passion considérée comme course de côte van Alfred Jarry. Hij noemt ook diverse andere invloeden: La voie lactée van Louis Buñuel, The heart is a lonely hunter van Carson McCullers en de films van de Japanner Hiroshi Shinizu. Met zijn gebruikelijke ironie stelt Moullet dat het niet onwaarschijnlijk is dat hij ook heeft gestolen van Tati’s Playtime, vooral omdat het resultaat nog gekker, grotesker en extravaganter is dan gebruikelijk in zijn films.Parpaillon begint als de renners op bescheiden hoogte zijn en volgt ze tot vlak onder de top. Ze lijken in deze fictieve race niet te rijden om de snelste te zijn; sommigen rijden eerder zo langzaam mogelijk. Waarschijnlijk, aldus Moullet, hebben we hier niet te maken met een sportieve film, al kan ook hier de schijn bedriegen. In de films van Moullet kan tenslotte iets tegelijkertijd waar en onwaar zijn. Hij gebruikt de wedstrijd als aanleiding om een pittoresk beeld te geven van diverse personen en groepen; er bestaat volgens hem geen wezenlijk verschil tussen wielrenners en hengelsporters of lottospelers of cinefielen. Slechts in zeer overdrachtelijke zin is de film op te vatten als een road-movie.