Non ho parole

Een subtiele film die, zoals de titel al aangeeft, voornamelijk vertelt zonder woorden. Non ho parole is opgebouwd uit vijf afzonderlijke visuele vertellingen of, zoals Misuraca ze noemt, 'bewegingen'; hij vergelijkt de opbouw van zijn film met die van een muziekstuk. De delen worden gescheiden door de muziek van Erik Satie en met deze componist heeft Misuraca gemeen dat zijn werk helder, zorgvuldig, sfeervol en speels is.Misuraca roept via een uitgekiende en ruimtelijke mise-en-scène een speciaal soort melancholie op die goed past bij zijn kleine, maar universele liefdesverhalen. Thematisch worden de verhalen verbonden doordat ze alle handelen over de eenzaamheid in de moderne tijd, stilistisch vormen ze een eenheid door de eigen beheerste stijl van Misuraca. Zeer effectief gebruikt hij afwisselend kleur en zwart-wit en al is er weinig dialoog, de geluidsband is rijk en inventief.Volgens Misuraca heeft de cinema over het algemeen de neiging om te lijken op proza, terwijl de rijkdom van de filmische poëzie onontgonnen blijft; het is duidelijk dat zijn film bedoeld is als een gedicht in beelden. De regisseur zet zich af tegen het sterk door de televisie beïnvloedde realisme van de huidige Italiaanse cinema en hij zoekt nadrukkelijk aansluiting bij cinematografische stilisten als Dreyer en Bresson om in een eigen vormentaal iets uit te drukken over het hedendaagse Italië.