Nachruf für einen Mörder

Een uitzonderlijk experimenteel werk binnen het oeuvre van Haneke. Hij confronteert op een nauwgezette manier het medium televisie met zichzelf. De film is opgebouwd uit louter bestaande televisiebeelden, afkomstig van uitzendingen op één dag.Op 8 september 1990 schoot de eenentwintigjarige Felix Zehetner uit Wien-Floridsdorf zijn slapende ouders dood, richtte op een feestje van de buren een bloedbad aan, schoot twee politieagenten neer en sloeg ten slotte de hand aan zichzelf. Een moordpartij die door de zinloosheid ervan heel Oostenrijk schokte.De aanleiding voor Nachruf für einen Mörder was niet de moord zelf, maar een discussieprogramma, Club 2, dat drie dagen later op de Oostenrijkse televisie werd uitgezonden. De discussie had als thema: doden in plaats van spreken over de ‘geweldsroes’ bij jongeren. Deelnemers aan het gesprek waren niet alleen de typische gasten bij dit soort gesprekken, als psychiaters en hulpverleners, maar ook direct betrokkenen die het genoemde feestje overleefd hebben. Vooral deze laatsten kwamen met emotionele en onthutsende uitspraken.Aanvankelijk kopieert Haneke gewoon de uitzending, maar op een gegeven moment begint hij er beelden overheen te leggen, terwijl het geluid van het gesprek blijft doorlopen. Hij gebruikte daarvoor fragmenten uit de uitzendingen van die dag, waarbij gold: hoe langer de betreffende uitzending, hoe langer het fragment. Zonder dat Haneke manipuleert, illustreren de alledaagse televisiebeelden, die van ‘nature’ bol staan van geweld, zo het gesprek over de moordpartij.