Langer Gang

In Langer Gang van Yilmaz Arslan spelen lichamelijk gehandicapten hun eigen leven in een reusachtig betonnen instituut. De film speelt in een van de grootste revalidatie-centra van Duitsland, dat uiteraard met nobele bedoelingen gebouwd is, maar dat functioneert als een wereld op zich, een ghetto. Arslan liet in zijn fictionalisering van de werkelijkheid met uitzondering van het gebouw nagenoeg alles weg dat iets te maken heeft met het instituut en concentreerde zich op het privé-leven van een aantal gehandicapten. Arslan is zelf gehandicapt en dat stelde hem waarschijnlijk in staat de kale en naakte waarheid van het leven van invaliden zonder mededogen te laten zien; zonder mededogen voor toeschouwer en bekekene. Het ontbreken van een 'normale' leefomgeving verscherpt de existentiële problemen van de gehandicapten. De perfecte medische omgeving voorziet niet in essentiële zaken als geborgenheid, liefde of een privé-sfeer. Het naargeestige gebouw met zijn lange gangen (vandaar de titel) werkt in de film als een metafoor voor de positie van de gehandicapten.De film heeft meerdere protagonisten. Nesrin, een Turks meisje in een rolstoel, dat zelfverzekerd overkomt, maar toch zelfmoord pleegt. Didi, die onverschillig lijkt maar in werkelijkheid Nesrins problemen niet kan begrijpen en in de val van druggebruik trapt. De spastische Martin, die om zijn seksuele behoeften wordt vernederd. Een kleine jongen die, op zoek naar intimiteit, getuige is van gebeurtenissen die hij niet kan verwerken. Een zwart Amerikaans meisje dat de blues zingt in een trappenhuis. In de nacht vinden een aantal gehandicapten de mogelijkheid om te ontsnappen aan de dagelijkse routine en zij beleven onthutsende en breekbare momenten met elkaar.