En het leven gaat door

In 1990 verwoestten twee aardbevingen grote delen van Noord-Iran, waarbij naar schatting veertigduizend doden en vijftigduizend gewonden vielen. In 1987 draaide Kiarostami in dit gebied zijn speelfilm Waar staat het huis van mijn vriend? Naar aanleiding daarvan bezocht hij later met zijn zoon de streek om te kijken of de acteurs uit de film, twee kinderen, nog in leven waren. En het leven gaat door is het fictionele verslag van die speurtocht.Een vader en zijn zoontje rijden in een auto langs de puinhopen. Ze ontmoeten mensen die allemaal wel een familielid hebben verloren. De weg naar de dorpjes waar ze moeten zijn, is verwoest en af en toe schieten ze mensen te hulp. Tussen de bedrijven door wordt er een antenne geïnstalleerd omdat de kwartfinales van het wereldkampioenschap voetbal bekeken moeten worden. Het leven gaat door…Kiarostami geeft een onsentimenteel, tegen het documentaire aanliggende, visueel verslag van het leed dat de aardbevingen veroorzaakt hebben. Kiarostami: ‘We zochten om erachter te komen of de kinderen nog in leven waren na de aardbeving, en we vonden het leven.’Olivier Seguret (Libération) schreef over de film onder meer: ‘De vorm is in beginsel documentair, maar er borrelen talloze menselijke ficties uit op.’ En het leven gaat door werd in 1992 op het festival van Cannes onderscheiden met de Rossellini-prijs.