Driller Killer

Met dit speelfilmdebuut zette Ferrara direct de toon voor zijn toekomstige werk.De getroebleerde schilder Reno (gespeeld door Ferrara) leeft in New York samen met twee vrouwen: zijn vriendin en een punk-groupie. Het schilderen gaat moeizaam, hij verdient weinig geld en tot overmaat van ramp komt er onder zijn woning een non-stop oefenende punk-rockgroep wonen. Dat is genoeg om de toch al labiele Reno door te doen slaan. Gewapend met een drilboor en een draagbare generator gaat hij door de stad zwerven en vermoordt ‘s nachts zwervers en alcoholisten.Driller killer heeft destijds niet de erkenning gekregen die de film verdient. (Variety: ‘hastily shot, technically inept in every department’.) Toch zitten er een aantal elementen in de film die maken dat hij wezenlijk verschilt van het splatter-gore-genre. Reno vermoordt geen mooie jonge meisjes maar oude mannen: de groep waartoe hij absoluut niet wil behoren. En worden de eerste moorden nog spectaculair en bloederig in beeld gebracht, allengs verschuift de aandacht naar Reno zelf, naar zijn motieven in plaats van zijn moorddadig gedrag. Daarbij is Reno misschien wel de eerste psychopaat met economische oorzaken, in plaats van de gebruikelijke seksueel-psychologische. En ten slotte bevat de film documentair materiaal van de Newyorkse zelfkant, vol close-ups van smerige fast-food en straten vol vuilnis.