In haar documentaire The metamorphoses of my friend Eva schetst Drahomíra Vihanová een onconventioneel portret van de jazz-zangeres Eva Olmerová. Jazzmuziek is lange tijd taboe geweest in een aantal Oostbloklanden, waaronder Tsjechoslowakije, als gevolg waarvan Olmerová lange tijd niet heeft kunnen optreden. De ‘metamorfoses’ geven een beeld van een persoonlijkheid in wiens leven de talloze struikelblokken hun sporen hebben nagelaten. Het is een emotioneel portret geworden, waarin Olmerová’s stemming op en neer schiet van depressie naar zang-plezier of melancholie, niet zelden onder invloed van alcohol.Vihanová heeft bijna een jaar aan de opnamen gewerkt, waardoor de toeschouwer als het ware wordt meegenomen in al die verwarrende stadia in Olmerová’s gemoed. We horen fragmenten van de gesprekken tussen Olmerová en Vihanová, over haar eenzaamheid, de dodelijke stiltes, we maken mee hoe ze bekent dat ze bang is voor mensen, en we ervaren hoe ze zich bedient van grappen en verbale aanvallen als een vorm van zelfverdediging. De film toont Olmerová ook tijdens optredens, waarin ze met haar schorre warme stem het publiek boeit.The metamorphoses of my friend Eva toont een vrouw in wie melodrama, sympathie en passie tegelijk willen regeren. Een eigenzinnige en persoonlijke documentaire, gemaakt in een tijdperk waarin ‘televisie een gewoonte heeft gemaakt van opgeruimde levens, gepolijste portretten en halve waarheden in serievorm’ (Jiri Cieslar).î
