La femme qui pleure

In La femme qui pleure speelt Jacques Doillon de mannelijke hoofdrol, genaamd Jacques. Het Franse filmtijdschrift Positif vond (in een met F.A. ondertekende kritiek) deze 'onbeschaamdheid' van Doillon niet iets negatiefs maar beoordeelde het als een weigering om hypocriet te zijn. Maar ook: 'En étant, à l'écran, son personnage même, Jacques Doillon fait acte de masochisme'. Overigens hebben alle personages dezelfde voornaam als de acteur die de rol speelt. Volgens Marcel Martin (Ekran 76) wijst dat op een zeer persoonlijke motivatie van de filmmaker. In dit verband merkt hij op dat ook Doillons dochtertje Lola (in de tijd van de film een kleuter) een rol speelt in de film. Doillon zelf ten slotte zegt dat er ook nog een financiële noodzaak was om zichzelf in zijn eigen omgeving te spelen.In de film staat behalve Doillon ook Dominique Laffin centraal. Dominique is de 'vrouw die huilt', de vrouw van Jacques die een minnares heeft, Haydée (gespeeld door Haydée Politoff). Alain Bergala (Cahiers du Cinéma) schreef zelfs dat de hele film draait om het lichaam van Dominique, door haar onbeweeglijkheid is zij de meester van het spel: 'C'estd'avoir réussi á montrer l'inertie, l'entêtements de ce corps a être là, à la foi têtu, opaque et maître du jeu'.De film is gemaakt met eenvoudige statische camerastandpunten en momenten waarin het beeld zwart wordt, om de verschillende scènes van elkaar te scheiden. De sobere stijl werkt als een 'dédramatisation' (Martin) van het gevoelige alledaagse drama. De eenvoud en de kleinheid van de produktie maakten het mogelijk om te improviseren, wat voor Doillon van belang was omdat hij op die manier literaire dialogen kon vermijden.