I cimbri

Een buitengewoon stijlvolle documentaire, gedraaid in strakke, lang aangehouden zwart-wit beelden die door hun rust bijna uit foto’s lijken te bestaan. De filmt ademt een contemplatieve sfeer.De directe aanleiding om I Cimbri te maken was het verzoek van taalonderzoekers om de bijna uitgestorven taal van een kleine gemeenschap te documenteren. Het ging om de zogenaamde Zimbern of Cimbri, bergbewoners in een uitloper van de Alpen, niet ver van Verona. De taal van de Zimbern, die in de middeleeuwen is ontstaan uit een mengsel van Duitse en Italiaanse dialecten, wordt nauwelijks meer gesproken. De film werd opgenomen in het dorpje Giazza, waar nog een paar oude mensen de taal (gedeeltelijk) machtig waren.Schreiners belangstelling was echter niet in de eerste plaats etnografisch. Typerend is dan ook dat er in de film eigenlijk heel weinig wordt gesproken, de stilte lijkt belangrijker. Schreiner hecht aan een intuïtieve werkwijze, de film werd zonder vooropgezet plan, al observerend gemaakt en vervolgens al even gevoelsmatig gemonteerd. I Cimbri bevat beelden van mensen die lange tijd zwijgend in de camera kijken, ze hebben geen haast en praten niet als dat niet nodig is. De film is eerder een meditatie dan een beschouwing; het verloren gaan van een bepaalde manier van leven en werken, in harmonie metde natuurlijke omgeving, wordt niet geponeerd maar voelbaar gemaakt.In Giazza verdwijnt voor het oog van de camera een cultuur die elders in Europa al eeuwen is verdwenen. En de geluidsband geeft al even nauwkeurig en veelzeggend het ‘oorspronkelijke’ geluid van de omgeving weer, want ook in Giazza is ‘stilte’ gelijk aan het lawaai van het moderne leven.