Een film met krachtige fotografische zwart-wit beelden en een fragmentarisch, droomachtig verhaal. Het zwart-wit zet zich volgens Pradal ook voort in de thematiek: ‘Parce que mes personnages sont soit noirs, soit blancs’.De verhaalvorm wordt door de maker omschreven als een kruising tussen een ‘horizontale’ en een ‘verticale’ lijn. De verticale lijn gaat over een moeder en haar zoon die in een nieuwbouwijk komen te wonen op de top van een heuvel. Dat verhaal speelt zich af binnen een Italiaanse gemeenschap in Frankrijk die min of meer verbannen woont in de nieuwbouwnederzetting tussen de eigenlijke stad en de zee. De situering in een Italiaanse gemeenschap gaf Pradal de gelegenheid openlijk aan te sluiten bij de door hem bewonderde Italiaanse cinema van de jaren zestig. De horizontale verhaallijn vertelt over drie kleine criminelen die samen met twee jonge hoertjes een dagje naar het strand gaan. Op het punt waar de horizontale en de verticale lijn elkaar kruisen, wordt de greep van het noodlot een ‘machine infernal’ (Pradal). Aan de kant van de autoweg komt het tot een fataal treffen tussen Fulvio, een moordzuchtig lid van het drietal, en Cecco, zijn slachtoffer.De film speelt zich af op troosteloze braaklanden, ’terrain vagues’, lege autowegen, onbewoonde huizen, een verlatenkust… De toon wordt bepaald door de ruwe nonchalance van de jonge criminelen. Dynamische beelden van nachtelijke kermissen contrasteren met ijle beelden van verstilde waterlandschappen. Canti is een dramatisch verhaal waarin alles wijst op de onvermijdelijke dood in het schrille licht van een onherbergzame wereld. Het is Pradals eindexamenfilm die hij zelf nochtans niet als zijn eerste film beschouwt, maar als een ‘avant premier film’.
