A idade maior

In A idade maior, een gevoelige, poëtische en persoonlijke film, wordt op een bijzondere, zeer visuele manier een verzwegen episode uit de recente Portugese geschiedenis voelbaar gemaakt. Het Portugal van voor de Anjerrevolutie in april 1974, was een trotse en geïsoleerde staat. Afgesneden van de buitenwereld leefden de Portugezen met hun eigen verhalen, die waren gebaseerd op angst, verraad, gevechten en liefde. Terese Villaverde heeft dit oude isolement van haar land willen vertolken met behulp van een klein aantal personages. Het grote taboe voor de betrokkenen is het spreken over de koloniale oorlog in Afrika; deze verschrikking wordt collectief verdrongen. Ook de teruggekomen soldaten zwijgen als het graf.In de film wordt vanuit het perspectief van de negenjarige jongen Alex getoond wat de gevolgen van het grote zwijgen op het dagelijks leven waren. De beelden van de jeugd van de jongen zijn herinneringen, met hun vertekeningen, van de inmiddels volwassen Alex. Vanuit zijn volwassen begrip stelt hij vragen bij de beelden en geeft hij commentaar. De vader van Alex kwam uit de oorlog zonder zijn traumatische ervaringen met iemand te kunnen delen. Het hardnekkige zwijgen dreef hem alsnog de dood in. Jarenlang heeft de moeder van Alex het kleine café 'Aurora' alleen moeten runnen om hetgezin te onderhouden. De terugkeer van de vader brengt daar eigenlijk geen verandering in omdat hij alleen 'uiterlijk' uit de oorlog is teruggekomen. Bij zijn terugkeer in Portugal gaat hij aanvankelijk zelfs niet naar huis, maar houdt zich in de buurt verborgen.Deze eerste film van de jonge Portugese filmmaakster heeft een opmerkelijke rijkdom en diepte; hij wordt bevolkt door aangrijpende en geloofwaardige personages en heeft een 'clear emotional pathos' (Dimitri Eipides).