Twee vrouwen zijn teleurgesteld over de verhouding tussen hun manier van leven en werken en de buitenwereld. Ze realiseren zich dat hun verzet tegen de dreigende politieke ontwikkelingen op niets is uitgelopen en proberen op ogenschijnlijk verschillende manieren die verhouding te veranderen.
De een sluit zich op in haar huis, terwijl de ander uitwijkt naar een eiland. De ene geeft zich over aan haar angst en de andere zoekt een oplossing in een leven dicht bij de natuur.
De film laat het proces zien waarin de ene vrouw haar angst overwint en de andere haar al te naïeve verwachtingen van de natuur opgeeft. Daarbij speelt de herinnering aan films die belangijk zijn geweest voor hun ontwikkeling een rol. Ze proberen hun herinnering vorm te geven en een nieuwe verhouding tussen de harde realisteit en hun eigen verbeelding te vinden. Het gaat in De Witte Paraplu niet alleen om het vertellen van een verhaal maar ook om een reks kleine verschuivingen in beelden, woorden en geluiden, de persoonlijke tijdsgewaarwording en het aandachtig kijken naar de dingen.
