Agatha et les lectures illimitées

Agatha en haar broer zijn onafscheidelijk en gaan nooit uiteen. Twee stemmen vertellen deze opmerkelijke, verboden liefdesgeschiedenis. In de film spreken twee stemmen over deze grenzeloze liefde, ze verklaren de ontberingen en grootsheid van deze liefde. Er is niets anders te zien dan deze verblindende geschiedenis. De beelden begeleiden de teksten en laten ruimte en tijd om opgeslokt te worden door het gesproken woord. Het ontbreken van beelden wordt goedgemaakt door de dialoog: de oneindige ontplooiing van het imaginaire. Hoe maak je een beeld dat niet uit de tekst voortkomt? 'Een woord is duizend beelden', zegt Marguetite Duras. Het doek wordt geheel gevuld. Door eindeloze zandvlaktes, de zee, het voorbijvaren van een schip. Door een weg in een woestijn, een villa, een tennisveld en badhuisjes. De camera filmt de ontvolkte ruimte van de winter. En de stemmen spreken steeds over deze zomerse liefde, die zich warmde in de schaduw. Door de diepten van de vensters en spiegels in deze hal, perfect geordend, waar nooit iets gebeurt, behalve het lopen van een man en een vrouw. Zij kennen elkaar niet, zij lopen en beiden klampen zich vast aan dezelfde muur bij de zee. Misschien luisteren ze naar dit verhaal. We weten het niet. Door de witheid van de hemel. Door twee dode hoofden temidden van de kale zonovergoten stranden. Door de leegheid en de pracht. De beelden bedekken het doek door het leeg te laten, schoongewassen van alle beelden.