L'enfance nue

De eerste lange speelfilm van Maurice Pialat heeft een sterk documentaire inslag. In en stijl die doet denken aan die van het neo-realisme en de cinéma-verité volgt Pialat in L'enfance nue enkele maanden uit het leven van de tienjarige François. Het is niet bekend wie de vader van François is. Zonder officieel afstand van hem te doen, vertrouwt zijn moeder hem toe aan de 'Assistance publique', een soort kinderbeschermingsinstelling, die voor dergelijke kinderen pleegouders zoekt. François is een 'moeilijk geval'; hij weigert sympathie en genegenheid van anderen te accepteren, omdat hij deze gevoelens beschouwt als een aanval op zijn eenxaamheid, zijn laatste toevlucht. Na twee mislukte plaatsingen, wordt François ondergebracht bij een mijnwerkersgezin in Noord-Frankrijk. Het dochtertje van het gezin Joigny, Josette, heerst als een koningin in het huis. Zij heeft een prachtige kamer, terwijl voor François op de overloop op de eerste verdieping een hoekje wordt vrijgemaakt. De door alle voorgaande gebeurtenissen toch al overgevoelige jongen houdt het hier dan ook niet lang uit. Na een hevig conflict sturen zijn pleegouders hem terug naar de 'Assistance Publique' in Arras. De directeur, Letillon onderwerpt François aan een psychologische test, waarvan een van de conclusies is dat hij nu een laatste kans moet krijgen. Hij wordt nu naar het gepensioneerde echtpaar Minguet gestuurd... L'enfance nue is een zeer preciese beschrijving van de milieu's waarin François wordt opgenomen. Pialat toont de mensen, voornamelijk gespeeld door amateurs, zoals ze zijn, met hun tegenstrijdigheden, conflicten en mislukkingen. Daarbij weigert hij voor deze of gene partij te kiezen en ook vervalt hij niet in generalisaties. "Elk geval is uniek" zegt Pialat. "Mijn film is geen requisitoir, noch een pleidooi en ook geen psychiatrische studie. Het is een eenvoudige kroniek."