Quand les femmes ont pris la colère

In Couëron, Bretagne, staat een metaalbewerkingsfabriek die onderdeel uitmaakt van het multinationale bedrijf Péchiney-Ugine-Kühlman. Door de arbeiders van de fabriek wordt gestaakt. Om de solidareit met hun mannen tot uitdrukking te brengen bezetten de vrouwen van de stakers het kantoor van de directeur en dwingen hem binnen twee uur toezeggingen af die hij de arbeidsinspectie al maandenlang had geweigerd. Maar...de directie van Péchiney-Ugine-Kühlman dient een aanklacht bij de rechter in op grond van wederrechtelijke vrijheidsberoving. Maar...de solidariteit ontwikkelt zich verder. Wanneer men de vrouwen -geheel in strijd met de wet -achter de gesloten deuren van het Paleis van Justitie in Saint Nazaire wil berechten, komen de arbeiders in actie en houden onder meer een solidariteitsmeeting op de trappen van het Paleis. Maar...Péchiney-Ugine-Kühlman geeft 't niet op, de trust staat voor haar burgerlijke belangen. Maar...om de ondersteuning te verbreden doen de vrouwen een beroep op de Unité de Production Cinhéma Bretagne om een film over hun strijd te maken. De strijd en de film gaan hand in hand, en de vrouwen praten over zichzelf, over hun huwelijksproblemen, over hun gezinsleven, over hun werkende mannen, over huisvesting, over werk, over alles wat moet veranderen... Door de gesprekken - geëntameerd door René Vautier - met de twaalf beschuldigde vrouwen tekent zich een een heel panorama af - misschien voor de eerste keer - in onze film: het werkelijke beeld van relaties bij de werkende klasse van Frankrijk met eveneens een opening die een blik werpt op de mogelijke relaties tussen filmers en gefilmden, strijdend voor dezelfde zaak...