Joe and Maxi

Joe and Maxi is een film over mijn vader, mijzelf en mijn twee jongere broers. Acht maanden nadat mijn moeder aan kanker overleed, begon ik een film over mijn vader te maken. Mijn moeder's dood dwong mij ertoe die relatie te onderzoeken. De film werd in zekere zin gebruikt als katalysator, als een manier om mijn vader, Joe, te leren kennen, op een moment dat hij zich op vijftigjarige leeftijd er weer op instelde om alleen te zijn. In februari 1974 vertelde men mijn vader dat hij ook kanker had. De film ging verder. (...) Joe and Maxi is een film over gezinsrelaties, over kanker en het omgaan met dood en doodgaan. Het is een onderzoek naar de relatie van een jonge vrouw tot har vader; het heeft te maken met haar behoefte zich te bevrijden van de mythen diemhaar vader omringen als ze begint een leven te lijden waarvoor ze zelf verantwoordelijk is. Bij de voorstellingen die tot nu toe gegeven zijn hebben de kijkers ons verteld dat de ervaring om een man te zien die met zijn dood bezig is hun traditionele opvattingen over sterven heeft veranderd en verbreed; dat de werkelijkheid van de film hen op een of andere manier geholpen heeft; dat het zien van een gezin, waarvan de leden nauw aan elkaar verwant zijn, niet alleen herkenbaar is, maar ook behulpzaam bij hun eigen problemen over de scheiding tussen kinderen en ouders. -Maxi Cohen