Baxter, Vera Baxter

Baxter, Vera Baxter is een systeem als een obsessie, een systeem als een gesloten circuit. Een vrouw, net zo ontoegankelijk als de muziek, een afgesloten liefdesrelatie. Het interieur van een lege villa, waarvan men nimmer het geheel of de omgeving te zien krijgt, schept een strikt, recht en geometrisch kader voor de cinema. Binnen deze geometrie kapselt een vrouw zich in haar berusting. De berusting in het uitblussen van de hartstocht. Vera, een zwakke, lijdzame en rijke vrouw, is door haar echtgenoot in de steek gelaten en door hemn verkocht aan haar minnaar, Michel Cayre (Gerard Depardieu). Ze jammert niet, maar glimlacht ook niet- wat erger is. Zij spreekt voor ons, friemelt afwezig aan haar bontjas, wandelt zo'n beetje rond -kouwelijk, met haar handen diep in haar zakken, maar ze heeft niets te vertellen. Alles is zo onberispelijk aan Vera Baxter, van het medaillon op haar borst tot haar haute couture schoeisel. Ze praat ook wartaal wanneer zij telefoneert met Baxter, de man die voor haar verloren is, maar die niets kan horen. Hij heft nooit naar haar geluisterd. Vera Baxter maakt deel uit van een geblokkeerd systeem. Het bevroren systeem der bourgeoisie. Het bevroren systeem van de film. Maar, zoals altijd het geval is met Marguerite Duras' vrije creativiteit, breekt zij het systeem af dat zij net nauwkeurig heeft gecreëerd. Ze ontsnapt. Door openingen naar de natuur, shots van de zee, shots van stranden, golven, soepele en verticale shots. Door naaktshots van Vera Baxter, geofferd, verkocht door een echtgenoot die andere vrouwen versiert. Die ontsnappingen geven de film zo'n grote schoonheid mee (niet in het minst dankzij Sacha Vierny), dat men ternauwenood een kreet van bewondering kan inhouden. -Claire Clouzot, Ecran no.60