De Rue Daguerre in het veertiende arrondissemnet van Parijs bestaat uit een blok huizen tussen de Avenue du Maine en de Rue Fermat. In deze buurt wonen winkeliers, handwerkers en kunstenaars. Agnes Varda woont er zo’n twintig jaar. Ze maakte een film -toen zij thuis moest blijven vanwege de geboorte van haar tweede kind- over haar buren en de buurt, die zij goed kent.
Agnes Varda: “Handen, die munten aanreiken, handen die elkaar pakken, mensen die om een gewone òf ongewone reden huilen, lachen, glimlachen, wachten, zwijgen. Achter deze pittoreske provinciale sfeer aan de oppervlakte, achter deze kleiene Parijse charme is een leegte zonder beweging, die me fascineert. Mijn buren -wij wonen in de straat van de uitvinders van de fotografie- poseren voor mijn camera: ceremonieel, ernstig, langzaam, beduidend. Ze staan voor hun winkel, hun huis of kamerdeuren. Ze poseren voor het album, dat de geschiedenis van hun wijk vertelt. Daarnaast vertelt de film over de alledaagse handel, over het geld, over gebaartjes en levensmiddelen. En dan, op een zaterdagavond, brengt de voorstelling van een goochelaar met zijn kaartentrucs en toverkunstjes de buurt in opwinding. Al mijn buren zijn bij dit volksfeest op de hoek betrokken. Tegen het einde van de avond laten zij zich door ‘Mystag’ hypnotiseren. Samen slapen zij in. Zelfs de wijzers van de klok blijven stil staan. Ze verstarren allemaal tot Daguerreotypen.”
Tijdens het festival vcan Grenoble (van de korte film en de documentaire) in 1975 ging [cs]Daguerreotypes[ce] in première. ‘De kwaliteit van de film wordt bepaald’, aldus Leslie Hardcastle, ‘doordat Varda je betrokken laat zijn bij de mensen, waardoor je aldoor méér over ze wilt weten. De film is ook sociologisch gezien belangrijk omdat er verteld wordt over de kwaliteit van het leven, dat snel en jammerlijk verdwijnt, omdat stadsvernieuwers en projectontwikkelaars het Parijs zoals wij dat ooit kenden, veranderen.’
