Gebruikmakend van oude stukjes film over de opkomst, de glorie en de val van Salazar, afgewisseld met huiselijke scènes uit het leven van een klein-burgerlijke Portugese familie, trekt de film een parallel tussen de figuur van de traditionele vader en de figuur van de dictator Salazar. De conflicten en de frustraties van de twee dochters uit het gezin (die twee generaties vertegenwoordigen) worden duidelijk in hun verhoudingen tot de ouders, de grootmoeder en het dienstmeisje. Deze gebeurtenissen die zich binnen de familie afspelen worden geplaatst tegenover de historische gebeurtenissen in Portugal, in de vorm van visuele en geluidsdocumenten en liederen die, gebaseerd op het Brechtiaanse theater, de positie van de voornaamste karakters bekritiseren.
De film identificeert het portugese fascisme met een zekere vorm van paternalisme van de leider van de familie die, teneinde de macht te behouden, de mechanismen van hoop en opstandigheid tracht om te zetten in die van angst en onderwerping.
