Le harem

Margherita past haar trouwjurk in het bijzijn van haar assistent René en haar dienstmeisje. De jurk staat haar uitstekend, de volgende dag zal Margharita, architecte, trouwen met de rijke en aardige industrieel Gianni. Op hetzelfde moment echter deelt ze René en haar dienstmeisje mee dat ze in het geheel niet van plan is te trouwen, omdat ze bar weinig zin heeft om tot maar een man te behoren.
Tijdens een wandeling met René komt Margherita de jonge advocaat Gaetano tegen, die het volledig met haar standpunt eens is en dan ook uiterst hartelijk in het huis van Margherita ontvangen wordt. In dat huis wordt hij geconfronteerd met twee uitvergrotingen van foto’s van mannen waar Margherita van houdt en Gaetano wordt aan die voorraad toegevoegd. Ook Gianni wordt, een paar dagen later, even hartelijk in huis ontvangen maar Margherita maakt hem duidelijk dat ze nog steeds niet van idee is veranderd. Vervolgens komt ex-verloofde Mike terug uit Kenya, ook die krijgt een soortgelijk onthaal, waarna Margherita voor een welverdiende vakantie naar Joegoslavië vertrekt in gezelschap van René. Die is homosexueel, hij gaat dan ook de rol van euneuch vervullen wanneer Margherita haar drie mannen een telegram stuurt met de mededeling dat ze ernstig ziek is en de drie na aankomst bij haar bed er achter komen dat ze daarmee een mannelijke haren heeft gevormd. De mannen passen zich aan, ze krijgen tenslotte dezelfde voorrechten als dat in een normaal huwelijk het geval zou zijn geweest, maar als Margherita op een dag thuis komt en weer wil vertrekken na verteld te hebben dat ze op het strand een man tegen is gekopmen op wie ze verliefd is geworden, nemen de drie dat niet. Ze onderwerpen Margherita aan allerlei fatale gruwelen.

Interview:
Ferreri: “Le Harem is een film die ik tegen de ooorspronkelijke opzet in opgenomen heb en tegen het scenario in heb opgenomen. Het scenario is een moment van het filmproces dat beantwwordt aan enkele van de eisen die ik me op dat moment stelde, de opnamen zijn een ander moment en dat geldt ook voor het dubben. Ik vertrouw een film van mij nooit aan een cutter toe die alleen maar naar mij moet luisteren. Het ontbreekt de montage van Le Harem misschien aan harmonie maar ik denk dat uit die desharmonie uiteindleijk precies datgene voortkomt wat mij interesseert, het antwoord op wat ik wilde weten of horen of de reakties die ik op de film wilde hebben. Ik geloof nooit dat datgene wat je opneemt heilig zou zijn, dat men het niet aan zou kunnen raken. In Le Harem bijvoorbeeld heb ik complete scènes uit het scenario vervangen en ik heb dialogen compleet omgewerkt tijdens het dubben. Vervolgens heb ik uiteindelijk uit Le Harem heel simpel het personage gehaald dat door Georges Hilton gespeeld werd.”
…
“Le Harem is geen film. Het is eerder een serie notities voor een te maken film. Ik vind het niet meer belangrijk om een film af te maken, films zijn voor mij voortaan zoeits als krantenknipsels, die je naast je neerlegt.”
-Cinema e Film, 1967