Gina

Gina is een striptease-danseres uit Montreal, die voor een paar dagen naar een hotel in een kleine stad op het platteland vertrekt om daar op te treden. Tegelijkertijd komt een filmploeg van het National Film Office in het hotel aan, die in de stad een documentaire over textielarbeiders wil maken naar aanleiding van het ontslag van tweehonderd van hen. Gina sluit zich aan bij de leden van de filmploeg, die een aantal indruukwekkende interviews hebben kunnen opnemen met textielarbeiders. Een van hen is een vrouw, Dolores, waarvan de uitspraken een reconstruktie zijn van de interviews die Arcand voor zijn verboden On est au coton hield. Een groep werkelozen, die zich vereningd hebben in “Les Pingouins” en iedere avond naar de bar van het hotel komen op hun sneeuwmotoren gedraagt zich vijandig ten opzichte van Gina en de filmmakers, en die vijandigheid komt tot een uitbarsting na het eerste optreden van Gina in het hotel. De bazen van de textielfabriek hebben dan al lucht gekregen van het werk van de filmploeg en zetten het National Film Office onder druk.

Interview:
Denys Arcand: “Ieder morgen als ik opsta vraag ik me af of we niet bezig zijn met het maken van films die alleen maar de positie van het establishment versterken. Dat is een argument dat ik erg goed ken en waarmee ik iedere dag leef. Als je me vraagt of het nu echt wel nodig is een striptease te filmen in 35 milimeter en in kleur, dan zit je met de nostalgie van de dokumentaire en het soort puurheid van 16 milimeter en zwart-wit. Ik heb daar geen antwoord op. Het enige wat ik kan zeggen is dat je niet meer het soort dokumentaires kunt maken waaraan men gewend was als gevolg van de huidige politiek van de National Film Board.”

-Le Presse (Montreal), januari 1975

Kritiek
“Fans van La Maudite Galette zullen wel weten dat Arcand gefascineerd wordt door de subculturen van de maatschappij in Quebeck; kleine misdadigers, rondreizende stripteasedanseressen, bendes op sneeuwmoteren en plaatselijke café-eigenaren. Arcand heeft ook een voorliefde voor goedkoop melodrama en een groot deel van Gina kan daartoe gerekend worden.
Dat alles leidt tot een vrolijk mengsel van stijlen, een bastaard-cinema die aansluit bij de kwaliteit van de huidige cultuur in Quebeck. Arcand is een politiek filmer, maar een die in tegenstelling tot veel van zijn collega’s zijn scherpe opmerkingsgave niet laat afzwakken door zijn verbondenheid met de politiek. Observatie, niet overtuiging, is het voornaamste doel van zijn film.”
-Montreal Star, januari 1975