Yek ettafaghesadeh

Het alledaagse leven van een tienjarige jongen in een havenstadje aan de Kaspische Zee: de moeder is ziek, de vader leeft van de illegale visvangst en drinkt, de jongen gaat naar school maar is een slechte leerling. De moeder overlijdt. De koop van nieuwe kleren voor de jongen gaat niet door. Interview met de maker: - Veel gebeurtenissen in de film worden herhaald voordat de dood van de moeder de dingen verandert. Het lijkt of de toeschouwer eerder met zijn gevoel moet reageren dan het probleem objectief bestuderen. Dat is inderdaad mijn bedoeling. Als het publiek dat ontdekt, zal ik zeer gelukkig zijn. Het is ook de vraag waaruit de alledaagse gebeurtenis bestaat. Het lijkt de dood van de moeder maar volgens mij kan het net zo goed de koop van de kleren, de pokkeninenting zijn of het moment waarop hij het meisje ziet in de moskee. Het is veel beter wanneer het publiek de film voelt dan hem met psychologische of materiële gegevens bestudeert. Vergeet niet dat het niet mijn bedoeling is het leven van mijn figuren een grotere dimensie te geven dan het heeft. - U schijnt eerder de voorkeur te geven aan zwijgen dan aan dialoog. Inderdaad. Ten dele komt dat omdat alles wat de personen zouden zeggen banaal zou zijn: Breng wat water. Doe de lamp uit. Enzovoorts. Er gebeurt niets waarover gepraat zou moeten worden. Alles wat ze zouden zeggen zou het ritme van hun leven verstoren. - U herhaalt ook vaak camera-instellingen, bijvoorbeeld wanneer de jongen naar school gaat of uit school komt. Ook dat is met opzet. Elke verandering in de sleur van de jongen, alleen maar om het publiek meer te interesseren, zou afbreuk doen aan wat ik voor ogen heb. - Voor de jongen lijkt er geen mogelijkheid zijn ellendige leven te ontkomen. Dat is waarschijnlijk een reflectie van de benauwde maatschappij waarin hij leeft. Is er iets waar hij zich voor interesseert? Het is gemakkelijk te tellen. De jongen is lui maar niet dik. Hij doet wat van hem wordt verwacht. Er gebeurt niets in de stad, hij interesseert zich niet voor voetbal (of ik interesseer me er niet voor), of er is geen gelegenheid. U weet hoe het in deze kleine steden gaat; iedereen ligt 's avonds om negen uur in bed. Maar de jongen probeert niet te ontkomen. Voor hem is de school een plicht, net als het afgeven van de gevangen vis in de winkel. (Met Reza Sohrabi in Teheran, nov. 1973)