Een jongeman verlaat het ouderlijk huis. Zijn moeder zal ergens anders gaan wonen (een tehuis? een sanatorium? een hotel?) en zegt: “Ik hoop dat ik nog wat van je hoor, want ik houd van je”. In de trein ontmoet hij twee mensen. Een man met een bloedneus die mondharmonica speelt en die aankondigt zijn verhaal te zullen vertellen. Een doof-stom meisje. Een lange doordringende blik wordt uitgewisseld met een meisje in een andere wagon. Daarna zal zijn gezelschap steeds verder groeien, in Bonn, in een hotel, in een gehuurd appartement vervolgens. Er komt een vrouw bij. Er komt een jongen bij die hem, de schrijver, zijn gedichten wil voorlezen. Het gezelschap trekt naar buiten, naar een oom van de dichter. In plaats van de oom staat bij het huis een man met een geweer die blij is bezoek te hebben, want zijn vrouw is net dood… ‘s Nachts is er een korte ontmoeting tussen de jongeman en het meisje in de trein. En de volgende dag maakt het gezelschap een lange wandeling, tijdens welke in afwisselende paren verhalen worden verteld. Op de terugweg klinkt een schot uit het huis. Het geweer van de oom die geen oom is. En de jongeman besluit: “Ik ga weg, ik wil werken, ik houd het niet meer tussen jullie uit”.
