Fassbinder bracht een ode aan zijn filmheld Douglas Sirk met deze aangrijpende variant op diens All That Heaven Allows uit 1955. Een schoonmaakster van in de zestig (Brigitte Mira) ontmoet een veel jongere gastarbeider (El Hedi ben Salem) in een bar. Ze worden verliefd, tot hun eigen verbazing – en tot schok van hun families, collega’s en drinkmaatjes. De buren beginnen te kletsen en Emmi’s kinderen schamen zich. Sociale druk en vooroordelen drijven het stel steeds verder uit elkaar. Fassbinder gebruikt vakkundig de emotionele kracht van klassiek Hollywoodmelodrama om raciale spanningen in de Duitse samenleving bloot te leggen. Het is niet moeilijk om te zien hoe relevant zijn film nog steeds is.
Hoewel hij de film in slechts vijftien dagen opnam, besteedde Fassbinder veel aandacht aan de suggestieve compositie en kadrering. Deuropeningen en ramen lijken de personages op te sluiten, waarmee Fassbinder hun isolatie en uitsluiting voelbaar maakt. Het maakt deze fel politieke én tedere romantische fabel nog indringender.
Film details
- Productieland
- Duitsland
- Jaar
- 1973
- Festivaleditie
- IFFR 1974
- Lengte
- 94"
- Medium/Formaat
- 35mm
Dit zou je ook leuk kunnen vinden
-
Sbatti il mostro in prima pagina
-Aan het slot van een interview met Goffredo Fofi heeft u gezegd: “Ik zou wel eens mijn kennis en mogelijkheden willen uitleven op verhalen of ideeën die niet zijn terug te brengen tot mijn eigen kleinburgerlijke afkomst”. Is met Sbatti il mostro in prima pagina (zet het monster op de voorpagina) die wens vervuld? “Nee, […]
-
Topos kraniou
Het idee om, na De draken, opnieuw een grote legende als onderwerp te nemen, een legende die uit de geschiedenis voortkomt en die geschiedenis maakt, de legende van Christus, zou of een grote onbeschaamdheid zijn of een bewijs van kinderlijke naïvitiet als de film niet meer zou doen dan deze mooie legende illustreren. Maar Aristopoulos […]
-
L’homme sans visage
Interview: “Voor mij is cinema een spectakel. Ik ben realist en voor mij zit poëzie altijd in realiteit. L’homme sans visage is een stuk moderner dan Judex, maar de films zijn behalve uiterlijk (gemaskerde mensen, aansluiting bij mythologie) inderdaad te vergelijken op het punt van onirisme. Het zijn slaapwandelende films. Maar in Judex zijn de […]